In 2017 ging ik met Heca naar Equicare plus. Hij had lichamelijke issues en ik was blij dat de eerste studenten van de opleiding hem wilden bekijken, onder toeziend oog van Karin Leibbrandt. Maxime gaf hem een duidelijke beoordeling en ik leerde die dag veel over mijn toenmalige ruin. Het was wel bijzonder haar zo ver weg te ontmoeten want ze woont een dorp verderop.Maxime gaf ook les en training dus een tijdje later kwam ze bij ons. Hoe pittig Heca ook kon zijn onze nieuwe juf verrichtte wonderen samen met de fysio en osteopaat. Heca verhuisde naar Duitsland en ik was blij dat de leegte die hij achterliet, onverwacht snel, werd opgevuld door mijn droompaard Ungido. Ik kende hem toen 8 jaar. Gi was van een kennis in Portugal en werd getraind volgens de klassieke Portugese dressuur.Later bleek hij naar Nederland verkocht en uiteindelijk bepaalde het lot dat hij bij mij kwam. Ik dacht een brave jonge opa van 18 jaar te krijgen, maar niets was minder waar. Hij gedroeg zich als een gefrustreerde jonge god maar helaas wel met meerdere blessures. Mentaal en fysiek was hij erg uit balans en als je niet uitkeek dan greep hij je. Ik wist precies wie hem kon helpen. Door de pijn, die hij leed, wilde hij niet behandeld worden dus we moesten voorzichtig beginnen. Chiropractie, cranio sacraal therapie en osteopathie volgden. De vrijheid en vriendjes, die hij nooit eerder had gehad deden hem ook goed. En op een gegeven moment konden we met de training beginnen. Wat was ik blij dat Maxime de revalidatie training op zich wilde nemen! Pijnvrij, meer in balans en het liefst natuurlijk blessure vrij was het doel maar hij was behoorlijk ver heen. Maxime kwam een paar keer per week trainen en ziender ogen verbeterde hij. Ze was niet onder de indruk van zijn grappen en gefascineerd keek ik naar haar geduldige professionele werk. Niet volgens 1 specifieke methode, nee Maxime paste zoveel interessante dingen tijdens de training toe, op maat gemaakt en uitgevoerd, precies wat hij nodig had! Haar schat aan kennis over voeding is ook ongekend en heeft Gi zeker geholpen! Op een bepaald moment konden we beginnen met rijden. Zadel op maar de spanning kwam weer terug. Gi bleef ongevraagd cadeautjes geven ( o.a. Spaanse pas) maar ook op zijn rug bleef Maxime geduldig, positief en oplossingsgericht. Dus alles werd stap voor stap weer rustig verder opgebouwd. Werkend vanaf de grond, toen met mij erop. Eerst zonder, vervolgens met hulpen en uiteindelijk los rijden. Het lukte, mijn droom kwam uit! Zo braaf en gehoorzaam zoals ik hem die 10 jaar daarvoor voor het eerst in Portugal reed.We hopen nog veel van je te mogen leren Max!